PINSA ROMANA
Δοκιμάσαμε για πρώτη φορά Pinsa, στην Ρώμη και ενθουσιαστήκαμε. Δεν είχαμε δοκιμάσει ξανά και σχεδόν κάθε μέρα, τρώγαμε Pinsa, τουλάχιστον τα μεσημέρια. Ειδικά μόλις μας είπαν ότι το ζυμάρι δεν έχει καμία σχέση με της pizza και ότι είναι πιο light, διότι το μεγαλυτερο ποσοστό της ζύμης είναι από ρυζάλευρο, του δώσαμε και κατάλαβε!
Ζητήσαμε φυσικά τη συνταγή από μια τραττορία που, είχε ομολογουμένως την καλύτερη. Η πολύ ευγενική κυρία με χαρά μας την έδωσε. Μας προετοίμασε όμως λέγοντας μας ότι η προετοιμασία είναι ιδιαίτερα χρονοβόρα. Θέλει μια μέρα (24 ώρες) για να “ηρεμήσει” το ζυμάρι.
Γυρίσαμε στην Αθήνα και πέσαμε με τα μούτρα να κάνουμε συνεχόμενες δοκιμές…χωρίς αποτέλεσμα. Επι μήνες κάναμε ζυμάρια, κάποια καταφέρναμε να τα ψήσουμε και κάποια δεν έφταναν ούτε μέχρι τη μέση της διαδικασίας. Έτσι είναι όμως…κάθε καινούργιο θέλει κόπο.
Ο καλός μας φίλος ο Ναπολιτάνος Τζιάνι, μας έδωσε τη λύση. Η ζύμη θέλει αγάπη, θέλει τρυφερότητα, θέλει στοργή. Διαφορετικά δεν θα φουσκώσει ποτέ.
Στο τελευταίο μας λοιπόν ταξίδι στην Ρώμη, βρεθήκαμε στο Φρασκάτι, μια κωμόπολη έξω από την Ρώμη. Εκεί το πρώτο πράγμα που ζητήσαμε να δοκιμάσουμε ήταν φυσικά Pinsa. Με την πρώτη μπουκιά θυμήθηκα ξανά αυτή τη νοστιμία που τόσο πολύ μου είχε λείψει. Εκεί, λοιπόν, μετά από μια μικρή εξερεύνηση, βρήκαμε την αυθεντική παραδοσιακή συντάγη.
Γυρνώντας στην Αθήνα, ξεκινήσαμε και πάλι τις δοκιμές, επίσης χρονοβόρα διαδικασία, αλλά μας βοήθησε πολύ η συμβουλή του Τζιάνη και οι συμβουλές της Ραφαέλας η κυρία που είχε τον που φούρνο στο Φρασκάτι και μας έδωσε τη συνταγή.
Οι σημειώσει ατελείωτες, οι δοκιμές επίσης…μέχρι που έφτασε η μαγική μέρα! Ναι, το βρήκαμε το φτιάξαμε και το ευχαριστηθήκαμε ολόψυχα. Η πρώτη μπουκιά ήταν αρκετή για να μας ταξιδέψει πίσω στην Ρώμη και στο Φρασκάτι.
Εκ τότε η Pinsa έγινε κομμάτι μας, έγινε το νέο μέλος της Santa Lucia.
Μπορείτε να δοκιμάζεται την κλασική γεύση Margherita, με τομάτα και αυγό, με μπουράτα Πούλιας, φρεσκοκομμένο προσούτο και baby ρόκα.